Kawi siththam

හඬන හිනැහෙන ආදරය ඔබෙන් ලද ආදරය මහ මෙරක්ය මට තවම නොදනිමි තවම සොයනොමි  මිනුම් කරනට ඔබේ සෙනෙහස මටම විතරක් අයිති ඔය සිත වරින් වර මා පෙළා දැමු කල මටම නොහැඟෙයි පුංචි ඔය නෙත් කදුළු රිදුමන් දරා උන් හැටි යන්න හැකි නම් අතීතය වෙත කදුළු පිසළමි සිනා වගුරමි මා හැඩෙව් ඒ නෙත් කොණේ.... නමුත් නොහැකිය යන්න ඒ වෙත වරු ගණන් පසු වී ගොසින් එහෙත් අයදිමි දෙපා සිඹ ඔබෙ මගේ හිමියනි සමා දෙනවද මා අතින් වූ සියලු වරදට නොවෙයි මින් මතු එවැනි දේ වරෙක හිනැහෙන වරෙක හඬවන  අපේ ආදර කතාවේ.....

  දෙවැනි මව ජීවිතයේ අඩිය අඩිය පා තබන්න කියලා දුන්න දෙව්ඳුවකි මා දුටුව  මිහිපිට... මුදවා ගත්තා  වැරදි පාරෙන් ආදරෙන් මට වදන් දී සනසවා සිත් කාරුණික වූ හදට ඔබේ මගෙ හිත හදා පොතට පතකට  එහා ගියෙ ඔබෙ  බැඳීමේ ගුණ මෙකී නොම වෙයි කිසිම කලෙකදි මතුවටත්.. ගුරු මෑණියනි ඔබ දෙවැනි අම්මයි ආදරේ මුල්  කැඩපතයි.....

පැරණි පාසල අමතක කරනට  නොහැකි මුත් ඒ කාලය ඇසුරු සැනෙකින්  වියැකිලා ගොස් ඇත අද එදා සිටි උන් කෝ කොහේ වෙද තාම මතකයි  දඟ කරපු හැටි පිස්සුවෙන් වගෙ  එදා හැම දෙන... පුංචි පාසල තවත් එහෙමයි එදා තැනමයි  අදත් එතනයි ලොකු වෙලා ඇත්තෙම  එදා පුංචිව  සිටිය අපිමයි... හම්බුනොත් වරමක් හිතන්නේ නෑ තවත් දෙවරක් ඇත්තටම කිවුවොත් සතුට මහ හුඟක්  තිබුණේ ම යාලුවො ළඟ ගෙවුණු වරුවක්...

  වර්ෂාව අහස ගොරවන විටදි දෙ දරන හඬට බියවෙන පුංචි මං දැනුත් එහෙමයි  එදා වගෙ මයි බයේ අඩුවක්  නෑ තවත් වැස්සේ තාලෙට නටන්නට හිත තවම එහෙමයි  හිත තවත් සිංදු කිය කිය නට නටා මම වැස්සේ දඟලයි කැරකෙමින් හීන් හිරිකඬු  පිපී තිබුණත්  ගණන් නොගෙනම සිටි මමත් තවත් දගළයි  කිසිත් නොතකා වැඩක් නෑ මට ඒවානම් අම්මා මොරදෙයි එන්න කියමින් ගෙදර ඇතුළට  ඉක්මණින් අනේ මට නම්  වැස්ස කීවොත් අමතකයි ඒ කියු වදන් පුංචි කාලෙත්  වැස්සේ උඩ පැන නැටුව මම අද ලොකු උනත් ඒ  කාලේ වාගෙම  හරිම ආසයි  වැස්සට...

  ආදරණීය යෙහෙළිය   පියවරෙන් පියවරට පා නගන දිගු ගමන නොනැවතී නොසෙල්වී යන්න මගෙ හුරතලී.. මුල් දිනයෙ දුටු දවස ඔබෙ සිනා මතකයෙහි රූ ඇදේ මා සිතේ නොවේ අමතක එදින කිසි දින ලබන මතු ජන්මයේ වෙන්න මගෙ සොයුරි ඔබ එකම මවු කුස තුළක  ඉපදෙන්න... රෝග බිය දුරුවෙන්න ඔබෙ ගමන සරු වෙන්න ඔය සිනා මුව කමල  සන්තොසින් ඉතිරෙන්න පතන්නෙමි කිසි දිනෙක  දුක් කදුලු නොවැටෙන්න දිගායුෂ වැඩිවෙන්න මලක් මෙන් සුරැකෙන්න යම් දිනෙක වැජඹෙන්න පුංචි මගෙ හුරතලී...

 රාත්‍රිය  අහස් ගැබ සඳ හොරෙන් පිළිගයි තරුත් හිමිහිට සඳට වටවෙයි තරු රටා නෙක අහසෙ විසිරෙයි නෙතට විසිතුරු රටා පෙන්වයි  සිහිල් සුළඟක් දසත පැතිරෙයි වවුල් රෑනක් අහසෙ ඉගිළෙයි සඳේ දෙව්ඳුව කනට කොඳුරයි අමුතු මිහිරක් සිතට රිංගයි....

  නැඟණිය රණ්ඩු වීලා අඬ අඬා අම්මා වෙත යන නංගියේ ගෙදර හුරතලී ඔයා හින්දයි මං බැනුම් ඇහුවේ හැම දිනේ... රණ්ඩු වෙන්නට දුක කියන්නට  හිටියෙ නුඹමයි  ළඟ මගේ ... ඉඳලා හිටලා ආදරෙන් මට කතා කෙරුවට බොරුවට  දන්නවා මම ආදරේ ඒ කපටිකමටයි වැඩකට  ඒ උනත් මට දන්නවා මම ඉන්නවා ඔබ ළඟින් නිතරම  කවදා හරි මම  ගෙයින් පිට වී යනෙන දවසක  නැගණියේ  අපිට අපි නැත අඩුව නොපිරෙයි  කිසිම දෙයකින් මතු දිනේ......

  සවස් කාලය   රැහැයියන් කෑ ගසන හඬකට සවන් දී ගෙන සිටින මොහොතක  කුරුලු රෑනක් හිසට ඉහළින් කැදලි වෙත පියඹා ගියා.. සිහින් සුළඟක් ගතෙහි දැවටී අතු රිකිළි නළවමින් පැද්දී සවස් යාමෙට පා තබන්නට  ඇරයුමක් කොට හිනැහුණා... නුඹ ගැබේ උන් වළාවන් පෙල වර්ණ ගන්වා සැදෑ යාමය  කඳු පෙළෙන් හිරු අවර ගිරකට හෙමි හෙමින් බැස ගෙන ගියා...

  තනිකම හිතට දැනෙන හැම හැඟුමම ගලපනු හැකිනම් කොහේවෙද මේ තරම්ම හිතට පාලුවක් අකුරු කරනු නොහැකිවෙද දැනෙන දැනෙන හැම හැඟුමම  හිතට රිදුම් නොදෙයි එයම පුදුම සහනයක් දුරක යනෙන ළඟ නොරැදෙන  අමුතු වදන් හිතට නැගෙන  සතුට දුකම එහි රජයන  කියනු නොහැකි සිතනු නොහැකි ජීවිතයේ නොවේද මගෙ පුංචි හිස්තැනක්...

  සුරතලා දවස තිස්සෙම හුරතලේමයි මගෙ වටේටම දැවටි දැවටී ඒ නිසා මම දැම්මේ දඟයා කියා නම ඌට පුංචි කාලේ පුංචි දේකට අම්මා ගැහුවොත් කෝටු පාරක රසය බලමින් මා සොයාගෙන දුවලා එන්නේ බේරගන්නට කිය කියාමයි දුක හිතෙන ඒ මුහුණ අල්ලන් වඩාගෙන මම සෙමෙන් සෙමෙන් අම්මා නැති තැන සනසාමි මම මගේ සුරතලා ඔයා කියමින් පුදුම සිතෙනා සෙනෙහසක් ඇත අහිංසක ඒ ඇස් දෙකේ සුරතලෝ නුඹ දෙවියො දුන්නේ පිනකටයි මට පෙර දිනේ...

 තාත්තා දෑතෙ කරගැට  සිරුරෙ දහදිය සැඟ වූ ඔබේ එක හිනාවක මම දුටුවේ ජීවිතේ සොඳුරු බවමයි ඒත් ටික ටික ලොකු වෙලා මම දකින කොට ඔබෙ වෙහෙසකර බව තාත්තේ ඒ වේදනාවන් මගෙන් සඟවා  සිටිය අරුමය හිතන විට මට හරිම පුදුමයි කතාවල උන්  වීරයන් ගැන ආශාව තිබුනට නිරන්තරයෙන් මගේ ජීවිතෙ ගොඩනගන්නට වෙර දැරූ ඒ නිහඬ වීරයා ඔබම පමණයි....

 අම්මා හිරුට කලියෙන් අවදි වන්නට ඔබේ ඇස් දෙක හුරුව උන්නා එවේලේ නිදි පැදුරෙ උන් අපි තව තවත් ගුලි වෙමින් උන්නා දෑස් නිදි බර ගතිය මගහැර ඔබ අපේ බඩ කට පිරෙව්වා කුසට අහරක් නොමැතිවම ඔබ අපේ දිවි මග එළිය කෙරුවා අකුරු ගලපනු නොමැති මුත් ඔබෙ  ගුණ කියන්නට වරුණ නිම්මා අදත් මම එන තුරුම පෙර මඟ බලන් ඉන්නා නොනිමි පහනයි  මගේ ආදරණීය අම්මා...

  උදෑසන අසිරිය විහඟ ගී නද දසත                    පැතිරෙයි පුංචි කුසුමන් සෙමෙන්             ඇහැරෙයි මීදුමෙන් කඳු යාය                       වටවෙයි ගතම කුල්මත් වෙලා                  වාගෙයි පුංචි සමනල් රෑන                         පියඹයි හිරුට පෙම් බැඳි පාර                 පෙන්වයි සිතට අරුමැසි සිතුම්                    පුබුදයි උදයේ අසිරිය ලොවට                   විහිදයි

  මිතුදම අකුරු අමුණා වචන ගලපා කියනු නොහැකිය මහමෙරක් මිතුරු පෙමකට කොහේ නම් වෙද නීති වට වුණු තහනමක් විටෙක මනසට සතුට කැන්දන මුළු හිතන සනසන රන් ටැඹක් හඬන හිනැහෙන නෙත් අතර තිබුණෙම වෙන්ව නොයනා මිතුදමක්...... දිරිය ළඟ නැති සෑම මොහොතෙම සවිය ගෙන දුන් දෙව්ඳුවක් සිතට සහනෙකි ළඟම උන් එක  තත්පරෙත් මට කෝටියක් සොයුරු බැම්මට සමයි නුඹ නම් වචන ගළපනු බෑ තවත් කියනු කෙළෙසද නුඹේ සෙනෙහස  මගේ සුසුමන් තරම් ඒ බව නොදනීවි වෙන කවුරුවත්...... කඳුළු කැට මගෙ හිතට බර වග පසක් කළ විට ඔබේ මිතුදම එදා සිට මගෙ කඳුළු පිසදා ළඟින් උන් හැටි හරිම පුදුමයි අදත් ඔබ මුණ ගැසුණු එදවස සිහිනැගෙන විට මගේ මනසට මිතුරියේ සිත නිවන කැඩපත දුටුවේ මා ඔබ තුළින් පමණයි....                   .....රොෂානි✍️

  සඳවතිය හිරු නිදිවරාගත් නිහඬ නිසසල රැයේ තරු පිරිවරාගත්  එකම රැජිණිය ඔබයි සඳවතිය... හිරුගේ රැස් කදට බියවී සැඟවුණත් ඔබ  දහවලේ..... ඇත ඉතා තේජස්ව නිහඬ නිසසල රැයේ.... තරු මඬල වට කරමින් ඇත ඔබව  පවන් මගේ..... නැත කිසිදු මානයක් ඔබගේ සුන්දර වතේ.....